Mijn doel was toch stiekem dat ik mooie dingen ging maken in de kunst. Dat lukte ook wel maar ik verpestte het telkens. Als het mooi was dan klopte er toch nog net vaak één ding niet en met die laatste aanpassing ging het telkens fout. Maar ik kwam er achter dat ik extreem goed ben in dingen te durven te laten mislukken. Ik zag zelfs dat dat een belangrijk gedeelte van mijn talent werd. Ik durfde te verliezen en daarmee kwam ik tot een doorgang waarbij ik in een wereld terecht kwam die ik niet meer in handen had. Het kon me op zo een moment allemaal niet meer schelen. Ik liet mijn kunnen op zo een moment los.
Met die gave ging ik onverwacht een grens voorbij waar een mens eigenlijk niet kan komen. Dit omdat we ons denken niet uit kunnen schakelen. Maar dat kon ik dus op zulke momenten wel. Ik heb een 'nieuw'e wereld ontdekt. Het duurde twintig jaar om die wereld te doorgronden, om dat leven te begrijpen en aan te kunnen. Je kunt dit niet zomaar aan.Je wil steeds je denken erin betrekken en dat ging niet. Maar ik ben dus geweldig in mislukken en dan kun je dat wel. Niet dat het gemakkelijk was.
Maar het was wel de moeite. kunst bracht een onbereikbare weg tevoorschijn. Als een secretaresse in de kunst volgde ik mijn handen op. Alles is genoteerd. De 'tunnel' is nu veilig gesloten en we krijgen hiermee nieuwe antwoorden, zelfs op vragen die we ons zelfs niet stelden.
Het is heel boeiend en leuk en daarom hield ik het vol. Het was te leuk en te belangrijk. De witte weg langs de rode draad is volbracht. De essentie van dit alles is dat ons leven hiermee verlengd wordt. Dat dat vooral ook veel leuke invloed gaat hebben op ons leven dat we nu leiden.